Donderdag 13 oktober, over geduld, MRI en nog meer

Lieve lezer,

Na ons heerlijke uitje samen stonden wij zondag al weer "met beiden benen op de grond". Dave was een paar keer erg verdrietig en de vermoeidheid van de dagen ervoor kwam er denk uit. Direct zaten we er weer middenin. Het lijkt dan net of je niet weg bent geweest...en dat is jammer.
Maar we begrijpen Dave zijn verdriet ook zo goed. Hij mist zo enorm vriendjes om hem heen die spontaan komen en gaan. En wij kunnen die nu eenmaal niet vervangen.
Dave blijft de laatste week erg moe. Hij gaat naar school, komt thuis, eet en gaat direct naar bed. Van zagen komt de laatste tijd niet zoveel en dat vindt hij dan weer jammer want op 25 november wil hij op de Winterfair bij St. De Balij in Pijnacker staan om zijn houten producten weer te verkopen. En tja...dan moet hij natuurlijk wel zagen. Maar we maken er geen punt van, het komt vast wel goed, dan verkoopt hij gewoon wat minder. Inmiddels ben ik (Joke) druk bezig met de bestelde taartplateau's. Het lijkt hier soms net een schildersbedrijf in de woonkamer. Maar goed, je moet er iets voor over hebben zullen we maar denken....

Dave heeft dinsdag zijn eerste MRI gehad. Na 1,5 uur wachten (en wat duurt dat lang als je zenuwachtig bent en niets zegt) waren we eindelijk aan de beurt. Gelukkig ging het dit keer weer goed en raakte hij niet in paniek in die koker. Het is altijd weer spannend.
Op 3 november krijgt hij de volgende MRI, dan van zijn rug. En op 16 november krijgen we te horen hoe de tumor eruit ziet. We merken dat het best wel spanning met zich meebrengt, die periode van wachten. Je bent toch benieuwd wat je te horen krijgt...... Dave beseft dit nu zelf ook heel goed.

Inmiddels hebben we ook weer een gesprek op school gehad om te bespreken hoe het nu gaat en welke doelen zij voor Dave gaan stellen. Verder gaan wij als gezin deelnemen aan een project dat uitgaat van Sophia Revalidatie Centrum i.s.m. Revalidatie Centrum Hoogstraat uit Utrecht en als doel heeft om gezinnen met een kind met niet-aangeboren hersenletsel een bepaalde periode intensief te gaan begeleiden in de thuissituatie. We hebben net een informatie-avond achter de rug en het was voor ons bijzonder om voor het eerst in contact te komen met andere ouders met een kind met dit letsel. Meestal horen wij bij de oncologie patiënten maar die hebben veelal geen hersenletsel. Het lijkt ons dus waardevol voor ons als gezin om aan dit project deel te nemen.

En dan een onverwachte vakantie.... volgende week zijn wij welkom in De Tarpaniahoeve in Swifterbant. Een boerderij die speciaal voor gezinnen met een kind met kanker 2 vakantiehuisjes op de boerderij beschikbaar heeft. De jongens houden wel van het boerenleven (jammer voor mij, ze hebben geen koeien en ik hou zo van die lucht...) en zien er dan ook enorm naar uit.

Eric werkt nog steeds halve dagen. Soms denken we dat de rust hem goed doet maar regelmatig merken we ook dat de spanning en zorg zo zijn weerslag op hem heeft dat hij toch nog meer tijd nodig heeft om zich aan te passen. Omdat ik vervolgens Eric weer wil ontlasten met allerlei dingen is bij mij ook regelmatig de fut eruit. Dit uit zich in slapeloosheid, vermoeidheid en zenuwen. En ja, er zijn veel pilletjes maar onze situatie is toch niet met een pilletje op te lossen. We moeten door, soms op ons tandvlees, maar altijd in het vertrouwen dat God ons ziet en als de nood het hoogst is, Hij voor ons zorgt.

Met een lieve groet en allemaal een fijne herfstvakantie toegewenst,

Eric & Joke en de mannen