Woensdag 11 november, een jaar geleden.

Lieve allemaal,
Met een beetje therapie en een spuit gaat het weer beter met de arm dus ga ik weer een stukje schrijven.
Het was weer een week met van alles en nog wat.

Er waren leuke dingen zoals de verjaardag van Ome Kees, waar wij met z'n allen zijn geweest (en ons herinnerde dat Dave vorig jaar met Eric het feestje vroegtijdig moest verlaten omdat hij zich zo beroerd voelde... en wij maar paracetamol voeren).
Gisteren zijn de medewerksters van "Doe een wens" op bezoek geweest, zij brachten bloemen en een prachtig fotoboek van Dave zijn wensdagen mee. Als je in de buurt bent ben je welkom om het even te komen bekijken, Dave is er super trots op! Ook staat zijn wensdag in het veilingboekje van het JFK-gala. Een gala voor bekende Nederlanders waar een veiling wordt georganiseerd t.b.v. de Doe een Wens Stichting.
"Ben ik nu ook een bekende Nederlander?", vraagt Dave zich af. Nou....bijna. We zullen een paar foto's van zijn wensdagen toevoegen.

Ook zijn er moeilijke momenten. Net als je denkt dat alles redelijk gaat, komen er weer nieuwe "problemen" bij. Dave gaat beseffen hoeveel hij achter is met zijn schoolwerk en vraagt zich af hoe de toekomst eruit ziet.... Ja, als we dat eens wisten???? Verdrietig kun je ervan worden, vooral als je ziet dat je kind er verdriet van heeft. Moeilijk is het om dan te troosten.
We hoopten Dave te helpen met creatieve therapie, helaas blijkt dit ook niet aan zijn verwachtingen te voldoen. We stoppen er dus maar mee. Eigenlijk wil hij gewoon "gewoon" zijn en met vriendjes leuke dingen doen en maken. Maar ja, het lukt niet omdat je eigenlijk een volwassenen bent geworden in een kinderlichaam. De buitenkant is hetzelfde gebleven maar van binnen word je toch een ander kind als je zoveel meemaakt. Aansluiting met vriendjes vinden is dus best lastig en nieuwe vriendjes die ook ziek zijn wonen ver weg, dus dat is ook geen optie. Zo zie je maar weer, gaat het (van buitenaf gezien) iets beter met je, kom je weer nieuwe problemen tegen. We blijven zoeken naar oplossingen hiervoor.

Inmiddels is de griep ook ons huis binnengedrongen. Emiel was het slachtoffer maar hij knapt gelukkig al weer op. Morgen gaan we met z'n allen de mexicaanse griepprik halen, om deze in ieder geval te ontwijken.
Afgelopen zaterdag won Emiel met 7-1 zijn voetbalwedstrijd. Wanneer die halve finale wordt gespeeld weten we niet, voetballand is ons nog steeds een beetje vreemd....

Tja, en dan ook nog de komst van De Sint, deze week. Donald kijkt al weken naar Sinterklaas dvd's, ik kan ze wel dromen..... Hij heeft zelfs zijn schoentje al gezet met zijn fuppie erin, deze was voor een baby-pietje omdat Donald er toch wel wat groot voor wordt. Hij kreeg er een leuk kadootje voor terug maar toen kwam het..... De volgende avond was het huilen geblazen, wij hielden dapper vol, troostte hem en tenslotte viel hij in slaap. Maar ja, toen werd het 04.00 uur, opnieuw ontroostbaar huilen en vragen om fuppie en ja hoor, nu we zo van onze nachtrust genieten gingen we overstag....er lag nog een fuppie in de kast en deze hebben we dus gegeven. Echte volhouders waren we dus niet, maar goed, hij gebruikt hem nu alleen in bed en dat is beter dan de halve dag.....

Nog steeds krijgen we regelmatig post, iedereen die ons dit stuurt willen wij heel hartelijk bedanken!
Nog een fijne week allemaal!
Liefs,
Eric & Joke en de jongens