Zaterdag 6 juni, heel veel indrukken en emoties...

Lieve mensen,
Met een hoofd vol indrukken kruipen wij toch even achter de PC, we hebben namelijk al een paar dagen niets van ons laten horen maar de dagen gaan ook zo snel.....
Donderdag heeft Dave weer een uurtje les van Juf Miranda thuis gehad, dat was leuk maar vermoeiend, 's middags weer bestralen en toen gehoord dat hij a.s. dinsdag zijn laatste bestraling heeft. De 2 gemiste kansen kunnen dus niet ingehaald worden, of dat gunstig of ongunstig is komen we nooit te weten... Dave is in ieder geval blij dat het einde in zicht is, en wij ook!
Misschien komt er dan wat meer rust in huize Akker.

Vrijdag stond in het teken van "je rustig houden" omdat we 's avonds naar Dreamnight at the Zoo wilden. Een avond in Blijdorp speciaal voor kinderen met een levensbedreigende ziekte of handicap. Op zich een leuk en lief initiatief waarop we ons allemaal verheugden. Dave is na de bestraling lekker gaan slapen en rusten. Om 6 uur stonden we voor de poort van Blijdorp. Wat er dan door je heen gaat kunnen wij eigenlijk niet beschrijven. ZOVEEL mensen met zieke en gehandicapte kinderen, al het kinderleed van de regio op een paar vierkante meters..... Om verdrietig van te worden.
Vervolgens ging de poort open, lag de rode loper uit, stonden de burgemeester van Rotterdam, de directeur van Blijdorp, bekende Nederlanders (zoals Atje), een rij politiemensen in uniform en een heel American Football team opgesteld incl. chearleaders naast de loper om ons de hand te schudden en welkom te heten. Je mag gerust weten, van binnen huilden we als ouders.... Je wilt er helemaal niet bijhoren en betaalt liever een kaartje... Het is ontzettend lief maar heel confronterend dat je nu bij een andere "groep" mensen hoort. Dave ging in een rolstoel en Emiel ging duwen (wat de nodige irritatie en botsingen opleverde). Emiel wil dolgraag helpen en troosten maar Dave weert het liever allemaal af. Moeilijk dus.
Donald wilde liever in de rolstoel dan in de buggy, dus ook dat werd een strijd. Overal in het park kregen we lekkers van poffertjes tot suikerspin en popcorn en een knuffel (waar we wel 3 rondjes voor om hebben gelopen eer dat we hem hadden). Donald en Emiel hebben een hondje, en dat maakt hen reuze blij! Voor Dave werd het een dolfijn. Aan echt eten kwamen we niet toe dus dat stelden we maar uit. Voor Dave viel de hele trip niet mee en om half negen waren we weer thuis waar we snel gingen eten en naar bed. Morgen stond een familiedag van de Vereniging Ouders Kinderen en Kanker op het programma, maar nu blijkt wel dat Dave dat niet aankan dus hebben we laat het programma weer gewijzigd. Gelukkig waren er weer lieve mensen die ons wilden helpen.

Zaterdag
Al vroeg op want om 8.30 uur moest Dave bestraald worden om 2e pinksterdag in te halen. Donald snel naar Oma Boers en wij met z'n allen en Opa naar Rotterdam. Na de bestraling is Dave naar huis gegaan met Opa waar Dinande hem een dagje heeft vermaakt en verzorgd. Super bedankt allebei!
Wij zijn met Emiel naar de familiedag in Arnhem geweest die in het teken van hersentumoren stond. En tja.... wat verwacht je daar nu van?? Zullen er veel mensen zijn? Hoe zien die kinderen eruit? Wat komen we tegen? Zijn er vergelijkbare situaties?
Nou, eerlijk gezegd moet alles wat we gehoord en gezien hebben nu nog bezinken. Het is enerzijds fijn om herkenning te ervaren in het proces waar je allemaal doorheen moet maar anderzijds is het zo confronterend om kinderen met allerlei letsel te zien, verdrietige verhalen te horen en te constateren dat de vorm die Dave heeft echt niet bekend is.
We zijn gestart met Emiel en de andere gezinnen met een prachtige boswandeling. Echt genieten! Na de middag gingen de kinderen en ouders uit elkaar. Wij woonden de presentaties bij.
De presentatie van de psycholoog ging over opvoeden en grenzen stellen. Een mooi en duidelijk verhaal op papier maar in de praktijk???? Je moet namelijk gaan functioneren als een gewoon, lees gezond, gezin, maar dat ben je helemaal niet!!
Daarna volgde een presentatie van een oncoloog over de mogelijke gevolgen van een hersentumor. Zware kost, kunnen we jullie vertellen, en echt niet leuk om binnen een half uur over zoveel ellendige dingen informatie te krijgen, met de gedachtte dat het ook ons voorland is...
Na afloop gingen we naar de kinderen. Het was ontroerend om Emiel met een groepje van zo'n 12 kinderen te zien zitten met een gitaar! Ze hadden een liedje geleerd en bespeelden een instrument daarbij. Die lach op zijn gezicht ontroerde ons met tranen... Tegelijkertijd, toen we de djembe's zagen, dachten we, was Dave hier maar bij!
In de auto hebben we beiden ons verdriet geuit.... de een door veel te hard te rijden, de ander door geluidloos te huilen..
Thuis waren we weer reuze blij dat alles goed was gegaan. En nu..... uitrusten van alle indrukken!
Liefs en een goed weekend,
Eric & Joke