Zaterdag 13 februari, eerlijk is eerlijk....

Lieve lezer,
Het is nu zaterdagmiddag we hebben net een paar emotionele uurtjes achter de rug. Vanmiddag werd namelijk de expositie van Joost Pastoor, een vriendje van 11 jaar met leukemie, geopend. Het was een bijzondere middag... met een prachtig koor, een emotionele toespraak van zijn ouders, wijze woorden van zijn behandelend arts en een mooie opening door de burgemeester. De schilderijen van Joost worden verkocht en zijn ook als kaarten te verkrijgen, de opbrengst is voor de oncologie afdeling van het Sophia Kinderziekenhuis (www.JoostAndFriends.nl). Het was indrukwekkend maar vooral voor Dave ook heel emotioneel om dit mee te maken.

We zijn net thuis en Eric en ik vroegen ons af wat we op de site zouden schrijven. Gisteren had ik zelf al mijn gevoelens over deze week op papier gezet. We besluiten om ze vandaag, op deze manier, met je te delen.

****
Eerlijk is eerlijk....
Toen ik dacht aan Dave zijn site,
aan de afgelopen week,
dacht ik wat zal ik toch gaan schrijven,
zodat de week toch leuk zou lijken.
Over zijn beperkt naar school gaan,
de fysio, club en alzo meer.
Telkens weer het zelfde liedje,
in een andere verpakking,
maar er is nog zoveel meer…

Juist die niet geschreven woorden,
Zinnen die niet te schrijven zijn.
Die te maken hebben met emoties,
met verdriet, met zorg en pijn.

Hoe omschrijf je de strijd die je kind moet voeren?
De hindernissen van elke dag?
De toekomstdromen die zijn vervlogen,
het onbekende dat nog wacht?
Het verdriet dat erbij komt kijken
als je niet met je vriendjes mee kan doen?
Als je wel in de klas bent maar toch ook weer niet,
Als je je achterstand realiseert,
en de grote verschillen met leeftijdsgenootjes ziet.
Als je niet meer mee kan sporten in je team,
Als je niet naar een wedstrijd kunt kijken…
die confrontatie smoor je in de kiem.

Die onmacht en de machteloosheid,
die gevoelens, dat verdriet,
dat zijn de onbeschreven zinnen,
die een ander niet snel ziet……..
Omdat je sterk wilt zijn en positief,
Omdat je hoop wilt houden en moed
Beschrijf je vooral de mooie momenten,
want die maken het leven goed.

Maar soms moet je ook eerlijk zijn
en kunnen zeggen “het valt niet mee”,
kwetsbaar ben je en verdrietig,
en daar moet je verder mee.

En toch is niet de moed verloren,
elke dag krijg je een nieuwe kans.
Je zoekt naar mensen en naar wegen
Naar God, naar kracht en naar Zijn zegen.
Om Dave te helpen met het onbekende,
er ook voor Emiel en Donald te zijn,
En als je ze dan soms samen ziet genieten,
vergeet je even alle pijn….
Dan kun je huilen van geluk,
van rijkdom om een eenvoudig iets,
van het maken van een sneeuwpop
of het zingen van een lied.
Dan krijgt die dag een gouden rand,
de toekomt weer een nieuwe glans…

****

Met een lieve groet en iedereen een fijn weekend wensend,
Eric & Joke