Donderdag 1 april, we staan even stil.....

Het is 1 april,
in gedachten staan we stil.
Vorig jaar op deze dag,
werd de boodschap ons gebracht.
Een hersentumor in bijzondere vorm,
dit bericht schokte ons enorm.

Inmiddels is er een jaar voorbij,
van bestralen, operaties en vooral ook heel veel pillen.
Laatst liet Dave op school zijn pillendoos zien,
hij slikt er dagelijks bijna 10.
Dat zijn er toch een paar duizend per jaar,
hoe sterk kan een lichaam zijn,
dat je dit kan verdragen en soms toch ook nog "vrolijk" kan zijn?

Hoewel.....vrolijk??
Steeds vaker zien wij in zijn ogen het stil verdriet.....
Wat zou hij denken als hij anderen volop spelen ziet?
Sporten, naar school gaan, vriendjes, buiten spelen, zwemmen,
niets is meer vanzelfsprekend en gewoon.
Bij alles wat hij doet denkt hij "Hoeveel energie kost dit en kan ik dat aan?
Is het daar druk of moet ik maar thuisblijven en een poosje rusten gaan?
Neem ik mijn pillen mee of ben ik op tijd thuis?"
Dit soort gedachten horen niet bij een kind,
dat wil genieten van wat hij in het leven vindt.

We proberen ons leven te verwoorden en vergelijken het met een weg.
Het "gewone" leven speelt zich af op de snelweg.
Een weg met school, werk, sport, vriendjes, gezondheid, afspraken, druk, druk, druk.
Ons leven speelt zich af op de secundaire weg.
Alles in een ander tempo, soms een omleiding, soms een wegafsluiting.
Af en toe kruisen we de snelweg.
Op verjaardagen, een feestje, een uitje of een paar uurtjes school...
Even lijkt het dan gewoon.
Helaas is het altijd voor even.
Onze tijd, ons ritme, wordt grotendeels bepaald door Dave.
Iets dat van alle gezinsleden veel aanpassingen vraagt en soms ook de nodige teleurstellingen geeft.

Nu, na ruim een jaar ziek te zijn,
volgen ook de teleurstellingen en het besef.
Want ben je ziek en lig je in het ziekenhuis of ben je kaal,
dan word je omringt met aandacht en volgt iedereen je verhaal.
Maar duurt het ziek-zijn langer, kun je niet oprecht zeggen "het gaat goed".
Dan wordt het moeilijker en voel je je soms alleen.
En juist dan, op het moment dat je zo geconfronteerd wordt met die werkelijkheid,
juist dan is het zo fijn als iemand laat merken....ik heb voor jou aandacht en tijd!

Emiel zei afgelopen week "soms is het ook wel leuk dat Dave ziek is, dan krijgen we weleens een leuke verrassing".
Hij bedoelde de gigantische bos ballonnen (ik schat zo'n 60) die voor onze deur lag dit weekend en de leuke paasbloempotjes met narcissen.
Het zijn allemaal lieve gebaren van mensen die voelen dat de jongens iets missen....

We hebben geen keuze in dit verdriet.
Er is er maar Eén die al onze zorgen echt kent en ziet.
Op Hem is ons vertrouwen!

Het is 1 april,
we stonden er even bij stil....



Wij wensen je een goed Paasweekend!
Liefs,
Eric & Joke