Zondag 9 mei 2011, ik zou zoveel willen zeggen....

Lieve lezer,
Het is al weer even geleden dat we een berichtje op de site achterlieten. Dit heeft uiteraard weer zo zijn redenen... De titel klinkt je misschien wat vreemd in de oren maar de ruimte is ook enigszins beperkt. Eigenlijk had ik willen schrijven: "Ik zou zoveel willen zeggen, maar ik weet niet hoe???".

Hoe kunnen wij vertellen dat ons leven voelt als een achtbaan,
soms even snel op de top, maar o zo vaak in het dal, of bijna uit de bocht.
Hoe kunnen wij uitleggen dat elke vakantiedag geheel gepland moet zijn omdat Dave het anders niet overziet?
Hoe kunnen wij uitleggen dat voor onszelf vakantie eigenlijk betekent "spontaan doen waar je op dat moment zin in hebt", terwijl dat niet meer gaat.
Hoe kunnen wij duidelijk maken dat elke dag met Dave anders is, en meestal ook verdriet brengt.
Hoe kunnen wij uitleggen dat "gewone" dingen, zoals een kinderverjaardag, soms uitmonden in intens verdrietige huilpartijen vanwege de confrontatie met leeftijdgenootjes.
Hoe kunnen we uitleggen dat Dave zo'n moeite heeft met het warme weer en dan het liefst de hele dag binnen zit terwijl de anderen naar het strand willen.
Hoe kunnen wij vertellen dat het verdriet om het gemis van vriendjes soms zo ondraaglijk is voor hem dat ons hart er pijn van doet.
Hoe kunnen wij....

Maar wij kunnen wel vertellen dat er ook (onbekende) mensen op ons pad komen die een stukje met ons mee willen lopen en bereid zijn ons verdriet mee te dragen.
Iemand die de tijd neemt om contact met Dave te maken, naar hem luistert.
Iemand die ons spontaan een overnachting in haar bed & breakfast aanbood omdat zij zelf een kind had verloren en zich enigszins in onze situatie kon invoelen.
Een vriendje uit Dave zijn oude korfbalteam die spontaan even bij hem langs kwam.
Deze mensen werden afgelopen week echt als engelen op ons pad geplaatst om ons te bemoedigen en dat hebben we hard nodig. Daarom zijn we er ook oprecht blij mee!

Afgelopen week was ik (Joke) met mijn moeder 2 dagen op pad. In de bed and breakfast waar wij verbleven hing een prachtige spreuk, die ik graag doorgeef:

Er is geen wereld zo kapot,
er is geen leven zo vastgeraakt,
er is geen hart zo bedroefd,
of God zet er Zijn vertroostend
EN TOCH achter!

En toch....daar moeten wij het echt van hebben! Al moeten we ook eerlijk zeggen dat ook dat niet meevalt als je zo omringt wordt door zorgen en vooral veel verdriet....

Een fijne week toegewenst!
Liefs,
Eric & Joke


PS: Op zaterdag 28 mei loopt Dave mee met de Samenloop voor Hoop in Wateringen (wandeltocht voor het KWF). 's Avonds worden er kaarsen in zakken aangestoken langs het wandelpad. Deze kaarsen zijn ter bemoediging van mensen die deze ziekte hebben of ter nagedachtenis aan hen die hieraan zijn overleden.
Dave wil heel graag kaarsenzakken verkopen. De zak kost 5 euro (geheel voor het KWF) en kunt u bij ons thuis ophalen. Nadat u hem beschreven heeft kunt u hem (anoniem) weer inleveren zodat hij tijdig met zand en kaars gevuld kan worden. Dus.....wil je een bijdrage aan het KWF geven en Dave steunen en een plezier doen? Kom dan een kaarsenzak bij ons kopen! Bedankt namens Dave.