Woensdag 6 mei, ziekenhuisdag

Tja, het lijkt wel op Dave het erom doet.... op woensdag schijnen wij bijna de hele dag in het ziekenhuis te moeten zijn.
De dag begon al vroeg want om 7.45 uur moesten we weg. Laat Dave nu precies dat tijdstip uitzoeken om te gaan overgeven. Alle medicijnen eruit, dus wat nu? Oma's opgetrommeld om op te passen en samen mee met Dave en spuugzak om toch te gaan bestralen. Gelukkig ging dit goed. Toch moesten we voor de zekerheid uitsluiten dat Dave geen blindedarmontsteking heeft, dus op naar de Spoed Eisende Hulp. Nou ja, Spoed?? Dit woordje kunnen ze beter veranderen in iets anders want na 2 uur wachten kwam er een dokter langs. Dave, aan het einde van zijn krachten, lag te balen op dat bed (zacht uitgedrukt) en wilde naar huis zonder dokter te hebben gezien. "Ze komen toch niet dus waar wacht ik nog op"?? Al met al waren we om 12.15 uur thuis. Gelukkig kwam er vandaag voor het eerst een huishoudelijke hulp, het huis was dus lekker schoon en opgeruimd, tenminste een meevaller. Oma had het warme eten al voorbereid dus snel eten, Donald op bed, Emiel en Dave wat aandacht geven, boodschap doen, de oppas binnen laten en weer terug naar het ziekenhuis voor ons gesprek met de neuroloog. Zoals altijd waren wij te vroeg, en zij ook, dus dat liep vlotjes, zo kan het dus ook in het ziekenhuis. Het gesprek was duidelijk. Ook de artsen kunnen in het geval van Dave ons geen duidelijkheid geven over de toekomstverwachtingen. We zullen eerst moeten bekijken wat de stand van de ziekte is na afloop van de 33 bestralingen. Moed houden dus en rekening houden met zowel positieve als negatieve ontwikkelingen.
Rond 17.30 uur waren we weer thuis. Emiel en Donald zaten buiten in de tent die ze samen met Willeke, onze oppas, hadden opgezet. Kamperen in eigen tuin, altijd leuk!
Tot zover deze woensdag....
Tot latersz..
Groetjes namens Dave,

Joke